روحاني هم به باشگاه روساي جمهور مطرود و مغضوب نظام پيوست!

عجيب است كه همه اين روساي جمهور با رأي چند نفر انتخاب شدند ، اما اين مزيت هيچ چيزي نتوانست آنها را از انكار و خشم باز دارد.
برخلاف همه معيارهاي عقلاني و ديني ، معدود افرادي كه به اين نهاد مقام مقدس و آسماني مي دهند ، مشكل را تجزيه و تحليل مي كنند تا اين روساي جمهور نتوانند منوي مقدس ، عالي و انقلابي اين موسسه و افراد آن را درك كرده و اجرا كنند. آنها به بصيرت نياز داشتند و اشتباه مي كردند. با اين حال ، مشكل هيچ ارتباطي با اين توهمات ندارد و نشان دهنده يك نقص ساختاري و گفتماني در نحوه اداره جمهوري اسلامي است.

البته اين كاستي ها دستاوردهاي مهمي در چند سال گذشته بود كه سيستم توانست بر ناكارآمدي و بحران با محوريت نظام رياست جمهوري منتخب و مردم تمركز كند و آزادي از آنها را نشان دهد. و كشور

در بسياري از كاركردها ، مانند سياست خارجي ، نمي توان توصيف قوه مجريه و دولت را از سيستم به طور كلي جدا كرد و موفقيت عملكردي آن به دليل سيستم و كاستي ها و ضعف هاي آن است. وي جمهوري و نظام را بي گناه و عاري از گرفتاري كشور مي دانست.
منطق عقلاني ، عرفي و حقوقي مي گويد: “من غارتگر چيزها هستم” ، به اين معني كه غنايم و دستاوردها به نام او ثبت مي شود و ضررها و شكست ها به نام او ثبت مي شود.

اگر دولتها در 40 سال گذشته راه واقعاً اشتباه ، غير انقلابي و غرب گرا را در پيش گرفته اند ، چرا با نظارت و محاسبه نهادهاي نظارتي و قضايي سيستم مورد انتقاد ، اصلاح و مجازات قرار نگرفته است؟ آيا اين روساي جمهور همه شايستگي شوراي نگهبان را ندارند؟
مجمع انقلاب در ماه اول تأسيس دولت روحاني تلاش كرد تا استيضاح كند ، اما چرا با آن مخالفت كرد ؟!

مكانيزم حكومتي چيست كه در آن همه دولتها با حمايت سيستم زندگي به پايان رسيدند ، اما در عين حال همه آنها رد شدند ؟!

حال اين سال مطرح مي شود كه آيا رئيس جمهور جديد بايد چهار يا هشت سال ديگر منتظر اين سرنوشت بماند؟ اما مهمترين س isال اين است كه آيا ملت و مردم آن هنوز ظرفيت مقاومت در برابر اين مدل حكومتي عجيب و شگفت انگيز را دارند كه همچنان به افزايش آسيب و بحران در ايران ادامه مي دهد؟