دهه‌هشتادي‌ها را تمام‌رخ ببينيم – گزارشگر يك

به گزارش گزارشگر يك ، روزنامه “فرهيختگان” افزود: ما در مورد نوجوان صحبت مي كنيم. يك گروه سني كه به نظر نمي رسد توجه كافي داشته باشد و در هر زمان و بهانه اي كاهش يا ناديده گرفته شود. يكي از اين نشانه ها عدم توجه رسانه ها به ويژه رسانه ملي است. شايد مديران رسانه ملي خيلي سريع واكنش نشان مي دهند ، قلب آنها را مي گيرند و مي گويند سال 1996 بود كه ما علي رغم هزينه زياد شبكه اميد را افتتاح كرديم و البته كافي است بيشترين رتبه بندي شبكه اميد را ببينيم. شبكه تلويزيوني انبوه به وضوح متوجه مي شود كه مخاطب اصلاً اهميتي ندارد. طبق آمار تلويزيون ، شبكه هاي سه سيما ، يك سيما ، خبر ، معاون سياسي ، آي فيلم ، معاون وزير امور خارجه ، دو سيما بيشترين بيننده را دارند و هيچ نامي در اميد تا شماره 16 متعلق به افق ديده نمي شود. اكنون ميليون ها نفر در دهه 80 را با تعداد بينندگان شبكه اميد مقايسه كنيد.

در سال 1997 ، مهدي سالم ، مدير شبكه اميد به گزارشگر يك گفت: “… اين شبكه 65٪ را در سطح ملي پوشش مي دهد. با توجه به اين سطح دسترسي ، تخمين ما از مخاطبان شبكه حدود 5٪ است كه با توجه به جغرافياي منطقه و سبك زندگي اقشار مختلف ، متوسط ​​است. اميدوارم كه سطح شيب دار بتواند افزايش يابد:” بيش از دو سال آينده ، ما اطمينان داريم كه همه چيز تغيير خواهد كرد و جوانان بيشتر به دنبال برنامه هاي متناسب با سن هستند. “

اكنون بيش از دو سال است كه من مدير شبكه اميد شده ام و تخمين تعداد بينندگان اين شبكه آسان است. براي ديدن جايگاه شبكه اميد در نزد مديران راديو و تلويزيون ، بايد به برنامه هاي مهم و طراحي سايت و كيفيت تصوير توجه شود. آيا واقعاً پخش برنامه هاي مشهور دهه هاي 60 و 70 و 80 نياز به طراحي ، تأييد و مديريت دارد؟ توجه بيش از حد به كودكان ، جوانان و بزرگسالان و ناهماهنگي سياست هاي فرهنگي و رسانه اي در اين سه گروه سني ، عواقبي را به دنبال دارد كه سالها شاهد آن بوده ايم.

اگر به برنامه هاي تلويزيوني دهه گذشته نگاهي بيندازيد ، خواهيد ديد كه نوجوانان در اولويت نيستند و اين اشتباهي قابل بخشش نيست. از طرف ديگر ، كمبود نيروهاي ماهر و متخصص برنامه نويسي براي نوجوانان يك شكاف بزرگ ديگر است. اگر برنامه هايي مانند “اكسيژن” و “پروفايل” در دهه 70 برجسته و قابل مشاهده بودند ، به دليل شجاعت و اعتماد سازمان ها و مديران شبكه در آن زمان بود. همين جسارت باعث شد جوانان براي يك مقصد تكرار شونده به نام “نمايه” برنامه ريزي كنند.

آيا ديگر جسارت در بين مديران وجود ندارد يا خلاقيت حلقه مفقوده برنامه ريزي است؟ آيا به اين دليل نيست كه ارتباطات ، وضعيت فعلي برنامه نوجوانان ، اين است كه كار را به سازندگاني كه به سايت مي آيند بسپارند ، كار را به آنها بسپارند و از خطرات جلوگيري كنند؟ درك اين نكته دشوار نيست كه جوانان جامعه ما ديگر حوصله شنيدن و صحبت در مونولوگ ها و دسته هاي طولاني را ندارند. اگر بسته به نياز جامعه و تربيت خانوادگي ، نوجوانان 50 تا 60 ساله مي خواهند كمي بيشتر شنونده باشند ، آنقدر جعبه جادو را باور كنيد كه تصميم مي گيرند چگونه براي سخنراني مجري ، نوجوانان دهه 80 ، بنشينند. يك مجري را انتخاب كنيد تا مانند يك محيط استوديويي بنشيند. اين قابليت هاي فردي و گروهي و همچنين دسترسي به انواع گوشي ها و تبلت ها را افزايش مي دهد و به شما امكان كنترل بيشتر بر موضوعات روزمره و تجزيه و تحليل بالاتر مي دهد. دهه 80 از طريق فضاي مجازي يا بازي و حتي استقلال مالي درآمد كسب مي كنند. داشتن بيش از 7 ميليون گيمر در دهه 80 رقم قابل توجهي است. آنها رقابت مي كنند ، پول در مي آورند ، دلشان شكسته است و چرا در چنين شرايطي بايد جلوي تلويزيون و شبكه بنشينيد و نگراني خود را آنقدر كاهش دهيد كه به شما توصيه كند دروغ نگوييد و مسواك نزنيد و كفش نخريد؟ شلوار

“اميد” بدون برنامه

به نظر مي رسد مزيت ساخت شبكه اميد كتمان مديران تلويزيون در پشت آن باشد. صداوسيما مشخصاً برنامه اي براي نوجوانان ندارد. سال گذشته ، مهدي سالم ، مدير شبكه اميد ، گفت: “ما بيش از 180،000 دقيقه در شبكه اميد برنامه نويسي كرديم. اين مقدار با هيچ توليد كننده ديگري در ايالات متحده براي جوانان قابل مقايسه نيست.” ما منتشر مي كنيم. “” در زمينه بازي هاي رايانه اي و سرگرمي ديجيتال ، ما مراكز بازي هاي رايانه اي يا مكانهاي ديگر مانند سراج ، سازمان هاي غيردولتي و موسسات فعال و شركت هاي دانش بنيان هستيم كه در اين زمينه فعاليت مي كنند ، اين زمينه و “هنر ديجيتال در حال رشد است”

اين ديدگاه آماري يكي از آفات مديران فرهنگي و هنري است. به جاي اعتماد به مقدار برنامه هاي توليدي كه در محل اهميت دارند ، اولويت بايد با تعداد مخاطبان باشد. چشم انداز كوچك شدن شبكه به يك مركز فرهنگي بزرگ و محتواي داراي 10 هزار برنامه پيام كوتاه چيست؟ آنچه در شرايط فعلي با آن روبرو هستيم عدم توجه كافي و برنامه ريزي براي جوانان است. اين را مي توانيم در تلويزيون اميد و همچنين ساير برنامه هاي تلويزيوني ببينيم. يك نماي بالا به پايين نمي تواند نوجواني را نشان دهد كه در تلويزيون با تلفن يا رايانه لوحي خود رابطه نزديك دارد. هدف از ادعاي ايجاد برنامه اي مانند Profile بدون حداقل خلاقيت در فرم و محتوا چيست؟ آيا استفاده از عروسك هاي گمنام يا اتكا زياد به بداهه پردازي ها و شوخي در برنامه ها براي درگير كردن مخاطبان ، توجيه فرهنگي دارد؟

نكته ديگري كه در برنامه نويسي براي جوانان ناديده گرفته مي شود ، ناديده گرفتن نقش الگوسازي است. اگر الگوي خيلي بزرگ يا خيلي كوچك باشد ، نوجوان به الگوي خودش مي رود. الگوهايي كه ممكن است از قلب يك بازي يا از يك مسابقه فوتبال يا فيلم سرچشمه بگيرند بهترين هستند. استفاده از الگوهاي منفي در جامعه يا استفاده از هنرهاي مبتذل و فيلم هاي ويروسي در فضاي مجازي روي ديگر سكه است.

ما چه ميخواهيم؟

صادقانه بگويم ، ما در دهه 90 يك سال نوجواني خواهيم داشت. هنوز زمان و اميد براي بهبود روند برنامه ريزي براي كودكان و جوانان وجود دارد. ايجاد برنامه هايي كه اعتماد به نفس ، عزت فردي و جمعي را تقويت مي كند و شجاعت ايجاد مي كند و برنامه هايي ايجاد مي كند كه به جاي تكرار طوطي ، بينش عميق و دقيق ارائه مي دهد ، بخشي از يك برنامه جامع براي كودكان و نوجوانان است.

ايجاد برنامه هاي گفتگو محور و چالش برانگيز با جوانان بدون تعيين اهداف مشخص و اجازه دادن به آنها براي گفتگو بدون قصد و هدف براي اقناع آنها ، خواست ديگر جوانان اين دهه است. آنها صحبت مي كنند ، اعتقاد دارند آنچه مي گويند درست است و بزرگسالان هم ممكن است اشتباه كنند. آنها مكالمه هايي را مي خواهند ، گفت وگوهايي روشن و روشن و بدون پايان از پيش تعيين شده. آنها كمي اعتماد مي خواهند ، به بزرگسالان وابسته نيستند و پر از ايده هاي پويا و خلاق هستند. چه اشكالي دارد كه برخي از برنامه ها را براي نوجواناني كه يك بار آن را امتحان نكرده اند ، تهيه كنيد؟ آيا رسانه ملي از حضور مجريان نوجوان كه براي نويسندگان و طراحان نوجوان ارزش قائل نيستند ، رنج برده است؟

درك تفاوت بين دهه 1980 و دوران قبل و بعد از آن بسيار مهم است. به عنوان يك كارگردان و نويسنده كه بيش از 30 سال در تلويزيون بوده ايد ، از اين گروه سني چه مي دانيد؟ اگر افرادي با ميانگين سني 50 سال و بيشتر سياست هايي را براي اين گروه سني در نظر بگيرند ، اين مشكل فعلي را حل نمي كند. درب اتاق سياست بايد به روي جوانان و جوانان باز باشد آنها بايد در مورد برنامه هاي خود تصميم بگيرند. جنسيت ، اقتصاد ، ازدواج ، ميهن پرستي ، سواد رسانه اي و اعتماد به دولت و رسانه ملي بايد از اولويت هاي برنامه نويسان جوانان باشد. بسياري از مشكلاتي كه دوران بلوغ يا بزرگسالي را آزار مي دهد مي تواند در دوره بلوغ وجود داشته باشد. استفاده از هنرها و اشكال مختلف و ريسك پذيري تنها مواردي است كه مي تواند برنامه نوجوانان را از ورطه نابودي نجات دهد. نوجوانان بايد از بسياري جهات به آنها نگاه كنند.

انتهاي پيام