موزه‌اي با آواهاي زنده – گزارشگر يك

گروه زبان ها و گويش هاي ايراني فرهنگستان ادبيات و پژوهشگر فارسي در پاسخ به سوالات مكتوب گزارشگر يك در مورد اهميت و ضرورت حفظ زبان و گويش فارسي گفت: بيشترين تأكيد بر مجموعه گويش ها است. اما آيا مصوت گويشي است كه اهميت دارد؟ (البته هنوز به طور كامل امكان پذير نيست). بديهي است كه پاسخ منفي است. اين منابع فراوان فقط در صورت استفاده صحيح علمي قابل استفاده هستند. به ويژه در ايران ، كشوري از مردم متنوع با زبانها و گويشهاي مختلف ، گنجينه هاي ارزشمندي را ارائه مي دهد كه مي تواند براي روشن ساختن گوشه هاي تاريك زبان ، فرهنگ و تاريخ مورد استفاده قرار گيرد.

زبان و گويش ايراني مانند موزه عظيمي است كه به جاي اشيا instead مادي ، صداهاي زنده را در قالب نام و كلمات به نمايش مي گذارد. نمادها ، اعتقادات و باورهاي بي شماري كه بر قبايلي كه روزگاري در اين سرزمين زندگي مي كردند حاكم بود ، بسيار مهم يا مورد احترام بودند و تا به امروز نيز حفظ شده اند. تحقيقات جديد و رويكردهاي مختلف در مورد زبان ها و گويش ها براي كشف و شناخت گنجينه هاي موجود در پشت كلمات مورد نياز فرهنگ انساني و انتقال مفاهيم خاص مورد نياز است. همانطور كه در تاريخ ايران ، هنگام كشف و شناسايي تخت جمشيد ، اهميت آن در تاريخ ايران مشهود شد. پيش از اين ، اين سازه عظيم به ندرت در منابع تاريخي و بدون اشاره به گذشته ذكر شده بود ، و نه به عنوان تخت سليمان ذكر شده بود.

گويش ها منابع شفاهي هستند كه گاهي اوقات داراي عناصر قديمي تر از منابعي مانند اوستا و ساير متون كتبي باستان هستند. بيشتر تاريخ ما پس از كشف و خواندن اوستا روشن شد. با اين حال ، اهميت اوستا توسط محققاني مانند نيبرگ ، محقق ايراني سوئدي ، كه توانست با استفاده از مفاهيم و كلمات اوستايي ، دين ايران باستان را بازسازي كند ، بيشتر تقويت شد. و اطلاعات زيادي در مورد اين آيين در تاريكي بياوريد.

زبان و گويش ايراني توانايي شگفت انگيزي در حفظ كلمات باستاني دارد و شخصيت ها و مفاهيمي كه در متون مكتوب ذكر نشده اند يافت مي شوند.

براي روشن شدن موضوع ، مثالي مي زنيم. “چموش” كلمه اي است كه ما در زبان و گويش ايراني به كار مي بريم و ريشه و ريشه آن مشخص نيست. در فرهنگ فارسي اين واژه صفت به معني پايمال اسب است. با اين حال ، در زبان و گويش ايران ، حتي زبان فارسي به معني سركش ، نافرماني و مغرور است. يك مطالعه نشان داد كه اين كلمه با نام خداي موآبيتي ذكر شده در عهد عتيق همراه است. در كتاب مقدس اين افراد به استكبار ، تكبر و تكبر معروف بودند. و خداوند آنها را قوم چموش خواند. چموش در زبان و گويش ايراني رايج است و هيچ گونه دانش و نشانه اي از ارتباط چموش با خط الهي ندارد كه از آن باقي مانده است. بنابراين نام اين خدا در اعتقادات قبايل باستان ايراني كه به مرور زمان از معناي اصلي خود جدا شدند ، هدف خاصي دارد.

مهمترين و تنها منبعي كه در كشف معناي اين ارتباط و شناسايي اين كلمه به ما كمك كرد ، خزانه داري كلمات باستاني در زبان و گويش ايراني بود. حفظ كلمات در زبانهايي كه تغييرات آوايي كمي دارند يا هيچ تغييري ندارند ، بسيار نادر است و اين نشان دهنده توانايي زبانها و گويش ها در حفظ كلمات باستاني اجدادشان است. تحقيق امكان پذير نيست.

پيشرفت در فناوري و برنامه نويسي رايانه اي ، امكان استفاده از كلمات گويشي را براي غني سازي گزينه هاي فارسي و كلمات گسترش داده است. افرادي كه در اين زمينه كار مي كنند براي استفاده از اين گنجينه ها در انتخاب كلمات به دانش نياز دارند. »

انتهاي پيام