مشعل كاوه، نويد نوروز – گزارشگر يك

به گزارش گزارشگر يك ايران او نوشت: “شب ، همه يك شال بلند برداشتند ، به پشت بام رفتند و شال را از همسايه به خانه همسايه در مقابل پنجره باز در حياط آويزان كردند. روي يك بشقاب كه قبلا پر از تخم مرغ بود و با نارون رنگ آميزي شده بود ، كشمش ، گردو يا چند جوراب ، صاحب خانه با تهيه يك كاسه شكلات ، چند هدايا را به روسري ناشناخته بست و گفت: “سال نو مبارك. “چندي پيش ، در شمال غربي ايران از آذربايجان تا كردستان ، معماري اين شهر هنوز تهراني نشده بود و هنگامي كه سقف شكافته شد ، از” شالگردش “يا” شلم سالاماخ “استفاده شد.

كساني كه يكي دو روز قبل نامزد كرده بودند ، مخفيانه رنگ روسري را فاش كردند. روسري زرد با گلهاي قرمز كوچك و ماه و بنفش. اگر زبان آذري را بلد باشيد و Hey Dar Baba Shari Yar را بخوانيد ، جمله پر زرق و برق “مهماني كه به شال و شال داماد بسته شده زيباست” را به خاطر مي آوريد. روسري.

قبل از شهري شدن معماري شهري اين شهر ، سقف ها بخشي مهم از زندگي اجتماعي بودند. از برخورد به فرش ، غبارروبي تخت ، آفتاب گرفتن روي تخت ، تا جمع شدن زنان روي پشت بام براي گفتگوي دوستانه با آجيل و غذاهاي زمستاني. روز چهارشنبه مردم شهر از بالا دست دادند و با فرياد زدن عيد مبارك ، آتش كوچكي را به جاي كوچه بر روي پشت بام روشن كردند. شهرنشيني معماري شهري در شهرها و شهرها ابتدا سقف ، آداب و رسوم و آيين هاي مربوط به سقف و در نهايت مفهوم همسايگي را از بين برد.

يكي از اين مراسم رسم زيبا و چشم نواز عروسي Buipe ، عروسي عيد در كردستان يا بهتر از آن بود. داماد با روسري قرمز به پشت بام رفت و چاقو را به لبه سقف انداخت و سيب و انار را به سمت جمعيت پرتاب كرد. بعضي اوقات نردبان نصب مي كردند و عروس را از پشت بام و نه از درب به خانه داماد مي بردند.

آيين شال همچنان در مناطق ديگر ايران با قاشق انجام مي شود و طرفدار خاص خود را دارد. با اين حال ، اين نوعي آيين نمايشي است و يكي از آداب و رسوم زيبايي كه تاكنون از 1 تا 20 سال پيش در كردها و كرمانشاهان انجام مي شده ، آيين ميرميران يا مير نوروز است. در اين رابطه مي توان گفت كه آينه نوروز جنبه نمايشي ، فرهنگي و انساني عميقي دارد كه وابستگي زيادي به زندگي و مشاركت اجتماعي دارد. آنها مانند شال ، همه همسايگان خود را به پشت بام خود مي خوانند ، يا مانند ميرميران ، همه ساكنان خود را به مزارع وسيع و وسيع كنار شهرها و شهرها فرا مي خوانند.

چوپان معمول روستا ، ميرميران ، بر تخت نوروز مي نشيند ، كت و شلوار حاكم مي پوشد ، تاجي بر سر مي گذارد و فرصت نشستن بر تخت سلطنت را دارد. ميرميران دو شبان دارد. چوپانان راست گرا كه قضاوت هاي خردمندانه و دلسوزانه اي انجام مي دهند و چوپانان چپ گرا كه دستورات مضحك و لذت بخشي مي دهند ميرميران داراي يك سيستم حكومتي كامل با مسئوليت هاي خاص است و مي تواند مانند يك پادشاه واقعي رفتار كند. افراد او آواز و آواز خواندند ، و پيام او را به گوش مردم رساندند. سيستم دولت ميرميرس به: پيرمردي كه معمولاً به عنوان شكنجه مير شوخي و شوخ طبع است ، وزراي چپ و راست دبيران و دبيران كاخ مير هستند و ميرزا كه دستور مي نويسد ، مرد “كوپال جيبين” يا مردي كه كاركنان شهروند است او شاهزاده “باش كرن” يا يك شاهزاده ، خنجر ، بربر و غيره است كه زنگوله اي به گردن دارد.

البته يكي از آداب و رسوم نوروز ديدن كينه و خصومت ، ديدار و كنار گذاشتن براي تمديد جلسات با دوستان و آشنايان و تجديد دوستي است كه در مركز هر آيين نوروزي جايگاه ويژه اي را اشغال مي كند. قبل از شهرنشيني تهران و تضعيف روابط همسايه ، يكي از همسايگان در اولين صبح روز اول عيد به خانه همسايه رفت ، زيرا بازديد قبلي از شمال غربي كشور و سپس خانه ديگر بود. خيلي زياد ، همه همسايه ها با هم به خانه يكديگر مي رفتند. حوالي ظهر ، جمعيت زيادي را در خيابان ديدم كه از يك خانه بيرون مي آيند و به خانه اي ديگر مي روند. تغييراتي در معماري شهري كه معمولاً براي ملاقات معابر خسته و يا گپ زدن با همسايگان هنگام عصر ايجاد مي شد و از بين رفتن سقف ها ، حياط ها و درهاي پشتي منجر به از دست دادن هوشياري و بخشهاي مهم هوشياري مي شد و روابط اجتماعي تغيير مي كرد.

نوروزخواني يكي از آيينه هاي زيباي نوروز است و خوشبختانه در گيلان و مازندران هنوز زنده است. در اين مراسم ، نوروز خواننده در خيابان ها قدم مي زند و فرا رسيدن عيد را با خواندن شعرهايي در ستايش نوروز و بهار اعلام مي كند. كودكان در اطراف خوانندگان Now Rouge جمع مي شوند تا از شعر ، موسيقي و لباس لذت ببرند. گاهي چند نفر آن را مي خوانند. بزرگسالان به آنها هديه يا پول خوب مي دهند. آغاز زمستان را مي دهد: “بهار آمد / نوروز سلطان آمد / خبر خوب به من بگوييد دوستان / امسال برگشته است”

اين يكي از همان رسماتي است كه معمولاً در چهارشنبه سوري براي دختران خوش شانس انجام مي شود تا آب چشمه را با قيچي قطع كنند. دختران روستا با قيچي در دست به چشمه مي رفتند ، با دختران مي خنديدند ، با كمك آب روان گره ها را باز مي كردند ، عشق خود را به بهار زمزمه مي كردند و ثروت مي نوشتند. هنوز هم در برخي مناطق جغرافيايي بزرگ نوروز از جمله قفقاز جنوبي و گانزا و باكو وجود دارد. شما قصد ايجاد مي كنيد و پشت فالگير مي ايستيد. گفتگوهاي خوب ، نيت شما را به واقعيت تبديل مي كند ، گفتگوهاي بد اينگونه نيست. ايستادن فالگوش يكي از آينه هاي كمياب نوروزي است. اما حتي در اين هوشياري ، شما از طريق مكالمه و جو شخص ديگري به روياهاي خود مي انديشيد.

نوروز فقط يك روز جديد براي گذران زندگي نيست. آيين “آخرين جمعه سال” در هر منطقه و هر شهر ايران اجرا مي شود و با يك رنگ منحصر به فرد ياد و خاطره اموات و آرامش روح مردگان را ارائه مي دهد. در اين سنت باستاني ، مردم به گورستان مي روند ، صحيفه مي خوانند و مقبره را با آب و گلاب مي شستند. همچنين نذورات و احسانهاي براي مردگان وجود دارد ، از انواع ظروف حلوا گرفته تا غذاهاي محلي كه در گورستانها بين همسايگان و مردم توزيع مي شود.

در بعضي از مناطق كردستان مشعل كاوه آهنگر روشن مي شود و در اوج يك شهر يا روستا قرار مي گيرد و سپس مانند همه ايرانيان خانه از بين مي رود و لباس ها نو مي شوند. خنده هاي زمستاني مرده است. “اكنون زمان تجديد جلسات ، تجديد دوستي ، تجديد آرزوها و آرزوها است.”

انتهاي پيام