دين‌داران سياستمدار – گزارشگر يك

بسياري بر اين باورند كه پاپ فرانسيس و آيت الله العظمي سيستاني امروز فعال سياسي در جهان نيستند ، بلكه مقامات ديني هستند كه به مرزها و فاصله هاي دين و سياست احترام مي گذارند. اما از منظري متفاوت ، اين دو مقام ديني را مي توان سياستمداران ديني دانست كه براساس “اقتدار” و “محبوبيت” خود ، توانستند در شرايط فعلي ، به ويژه در رنج خاورميانه نقش آفريني كنند. از عدم ثبات.

رهبران كاتوليك جهان با بيش از يك ميليارد پيرو مذهبي ، كليه پروتكل هاي رسمي را لغو كرده و از روحانيون عاليقدر شيعه در محله هاي فقيرنشين نجف ديدار مي كنند. وي با وي در مورد لزوم تعاملات سازنده بين صلح ، اعتدال و دين صحبت مي كند و ديدگاه مشتركي را براي برقراري صلح و دوستي بيان مي كند. اساس آنها اقتدار و محبوبيتي است كه نه تنها در ميان پيروان فرقه مذهبي ، بلكه در بين ديگر اعضاي جامعه سياسي و اجتماعي نيز برخوردار است. پاپ فرانسيس و آيت الله العظمي سيستاني نقش مشتركي در حمايت از محبوبيت گشودگي سياسي و اجتماعي و همچنين اقتدار ديني در دنياي امروز دارند. بنابراين نمي توان آنها را با فاصله از سياست سنجيد. در حقيقت ، رويكرد آنها تصوير خاصي از دخالت دين در سياست فراهم مي كند. از اين طريق ، دين نقش اصلي را در تعاملات سياسي اجتماعي و فرهنگي ايفا مي كند.

براي مطالعه و تجزيه و تحليل افكار شخصي مانند اين دو ، و درك تأثير آنها ، ابتدا بايد درك كنيد كه اولويت هاي رويكرد شما به لباس مرجع مذهبي چيست؟ دوم ، مخاطبان شما تا چه اندازه مي توانند اين رويكرد را از جمله تعداد مراجع تقليد و ديگران درك كنند؟ سوم ، چه جنبه هايي از ايده هاي آنها ممكن است براي مردم مرتبط باشد و همچنان جذاب و تأثيرگذار باشد؟
از اين رو ، آيت الله العظمي سيستاني در نزد عموم مردم دين اسلام ، مردم عراق و شيعيان جهان محبوب و مورد احترام است ، كه توانسته اند موقعيت خود را به عنوان يك فعال “منصف و اصلاح طلب” حفظ كنند. اين موقعيت باعث شد وي حتي در ميان اهل سنت عراق نيز احترام بگذارد. با نگاهي به سوابق و تجربيات اين مرجع ، مي توان دريافت كه وي هرگز هيچ نشانه اي از تمايلات سياسي جناحي در حالي كه رويكردي فروتنانه در جامعه سياسي آشفته عراق داشته است ، نديده است. وي موقعيت و اعتبار خود را به نفع جناح به هيچ جناح ، جناح و فرقه اي منتقل نكرد. جامعه عراق پس از سقوط رژيم بارت پر از انتقام بود. در طول تاريخ سياسي عراق ، شيعيان كه در ميان تبعيض هاي منزوي و دردناك زندگي كرده اند ، هرگز اين مقامات مذهبي را به انتقام از بنيانگذاران خود ترغيب نكرده اند.

آيت الله العظمي سيستاني ، با درك زمان و مكان ، با همان مشكلات و تهديدهاي داعش روبرو شد ، از موقعيت مذهبي خود به عنوان فرصتي براي خدمت به عنوان يك شريك “عادلانه” اما “تأثيرگذار” براي مردم عراق و همچنين شيعيان استفاده كرد. . از نظر وي ، شيعيان از تابعيت و تابعيتي كه سني ها ، كردها و پيروان ساير اديان دولتي بايد برخوردار باشند ، احترام و شايسته آن هستند.

مهمتر از آن ، با اجتناب از عدم تحمل و كوته بيني سياسي در برابر مطالبات جناح هاي رقيب ، مانع اين رويكرد نبود. او منافع ملي را بر منافع شخصي ترجيح مي داد و پايبندي وي به قدرت نرم و ارزشهاي ديني ، مشروعيت نرم مردم عراق و شيعيان را به دست آورد. به نوعي ديگران مي توانند قانوني كنند. متأسفانه ، اين مقامات مذهبي تلاش كردند تا معتقدان به جامعه رقابتي عراق را كه هيچ اعتمادي به جهان عرب ندارند ، متقاعد كنند كه اگر پيروزي بر رقباي داخلي تنها هدف سياسي باشد ، آنها همبستگي ملي را از دست مي دهند.
آنچه باعث مي شود پاپ فرانسيس با يكي از بزرگترين روحانيون شيعه در يكي از محله هاي نجف اشرف ديدار كند ، مشخصه بارز اين شخصيت مذهبي است. سفر به نجف يك رويداد تاريخي است كه در آن دين و سياست بايد تلاش كنند تا به صلح كمك كنند و مردم خاورميانه و عراق را از جنگ و نفرت نجات دهند. سفر نجف نوعي راحتي براي مراجع تقليد در تسهيل سياست است.