پژمان جمشيدي لايق آن حرف‌ها نبود

به گزارش مجله زنده خبري ، حسام افروز يادداشت خود را از طريق ادامه داد روزگار او نوشت: “نه آنچنان كه شما درباره من فكر مي كنيد مهم است و نه زندگي براي من آنقدر مهم است كه بخواهم اين كار را براي ديده شدن انجام دهم.” “من فوتبال را به همين دليل و نه سينما را انتخاب نكردم.” اين بخشي از پاسخ مودبانه و هوشيارانه پيمان جمشيدي به سوال زشت و زشت روزنامه نگاري است كه به جز شهرت راهي براي خلاص شدن از گمنامي پيدا نكرده است.
داستان به كنفرانس مطبوعاتي فيلم “خط فرضي” برمي گردد ، جايي كه سوال يا بهتر بگوييم توهين يكي از روزنامه نگاران به پژمان جمشيدي جو را به هم زده و نام خبرنگار را به صورت حباب به زبان ها پخش مي كند ؛ اما لجبازي و پختگي پژمان جمشيدي و البته اندوه فراوان از دست دادن دو دوست ديرينه اش ، پاسخ وي را به سمتي سوق داد كه چيزي جز رسوائي خبرنگار حريص نبود.
محمود گبرلو ، كه به طور فزاينده اي با برنامه فيلم “هفت” آشنا است ، مجري فيلم توسط فرنوش صمدي بود ، مردي كه انتظار مي رفت با سالها عملكرد و دانش از فضا ، از تجربه و بلوغ خود در پرسيدن سوال يا در همه از آنها نمي پرسند به جولان فرصت گزارش ندهيد و به غم پژمان جمشيدي اضافه نكنيد.
در پايان ، س insال توهين آميز خبرنگار خوانده شد: “در فوتبال ، جايي كه به جايي نرسيده ايد ، فكر نمي كنيد روش هاي بهتري براي ديده شدن و توجه نه تنها از طريق بازيگري وجود دارد؟”
س questionالي كه فقط چند مشاهده از بازي هاي اين فوتباليست چندي پيش در صفحه بزرگ سينما و جعبه جادويي مي تواند پوچ و توهين وي را تأييد كند. علاوه بر سرعت قابل توجه و تكنيك متوسط ​​در زمين فوتبال ، راحتي او با دوربين و بازي قابل قبول در فيلم ها و سريال هاي تلويزيوني كاملاً سوال و احتمالاً هدفمند بودن را به دنبال دارد.
بخواهيم يا نخواهيم ، پژمان جمشيدي اگرچه كوچك است اما يكي از ستاره هايي است كه مخاطبان هميشه از آن استقبال كرده اند. نه تنها مخاطبان ، بلكه فرشته طائرپور پس از نامزدي جمشيدي براي بازي در يك سو mis تفاهم به عنوان نقش مكمل ، و ديروز آزيتا حاجيان براي بازي مطلوب بازيگر “خط فرضي” ، كه هنگام خواندن يك نمايشنامه از پژمان جمشيدي ، خبرنگار براي او صادق باشد تماشا كردن.

اما مهمترين قسمت داستان ديروز كه به پاسخ با وقار و محترمانه پژمان جمشيدي برمي گردد. “من نمي خواهم بحث را عرفاني يا سركوب كنم يا به شما پاسخي بدهم. من مي خواهم بحث بسيار نامناسبي داشته باشم كه طي دو روز گذشته به آن فكر كرده ام. در مورد قسمت دوم س yourال شما ، اگر كسي كه من را نمي شناسد فكر مي كند زندگي براي من بسيار ارزشمند است. نه براي شما آنقدر كه فكر مي كنيد مهم هستم و نه آنقدر كه مي خواهم براي زندگي مهم باشند.
به همين دليل فوتبال يا سينما را انتخاب نكردم. طي چهار يا پنج سالي كه در جشنواره فجر حضور داشته ام ، هرگز انتقاد شخصي از خودم را نديده ام. يعني اگر مثلاً من براي يك سوing تفاهم نامزد مي شدم ، آنها درباره فيلم نقد مي نوشتند و در گوشه اي از بازيگري من يا فيلم هاي ديگر مانند “بچه گربه بد بد” و … مي نوشتند.
سه روز پيش ، از آنجا كه من به ندرت به اينستاگرام مي روم و اكنون خيلي بررسي نمي كنم ، يكي از دوستان از مجموعه به من گفت كه كسي يك بررسي و صفحه بسيار خوب براي شما نوشت. من بسيار خوشحال شدم زيرا اين يك نقد شخصي بود و فقط به دليل بازي در فيلم شيشليك بود.
به محض خواندن اين مرور و خبر ، صفحه بعدي همان خبر درگذشت علي انصاريان بود. وقتي ما در اين دنيا زندگي مي كنيم ، همه آنچه شما مي گوييد براي من آنقدر بي اهميت است كه سه روز پيش اين تصور را داشتم كه بدنم مي لرزد. وقتي تعريف خودم و خبر بعدي مرگ علي را ديدم ، دوست عزيزم. “بنابراين زندگي براي من آنقدر گرانبها نيست كه شما فكر كنيد من در حال تماشاي يك فيلم بازي مي كنم ، من واقعاً سرگرم مي شوم.”
پس از خواندن پاسخ پژمان جمشيدي ، به خاطر داشته باشيد كه كافي بود افرادي مانند ابراهيم حاتميكيا يا مسعود كيميايي به چنين س questionsالات روزنامه نگاري (ملاقات با قاتل اهلي و رفتن) پاسخ دهند.

انتهاي پيام